عشق شورانگیز

این روزها چیز جالبی کشف کرده ام.
فهمیده ام که عشق یک ویژگی مهم دارد.
ویژگی مهم ش این است که همه جوره زیبا است.
شادی اش زیباست ، غصه اش هم زیبا است.
کنارش زیباست ، فراقش هم زیبا است.
وقتی دست هایت توی دست هایش است دنیا را به آدم می دهند.
وقتی دست هایت در آرزوی دست هایش است رویاهایش زندگی را شیرین می کند.
وقتی صبح بیدار می شوی اضطراب اینکه امروز چقدر دوستت خواهد داشت ، خواب را از چشمانت دور می کند. قلبت تاپ تاپ می کند تا ساعت های بی درد لنگان لنگان خودشان را به جایی برسانند که سلام کردن بی ادبی نباشد. همه عشقت را در پیامی جمع می کنی و به دست باد می دهی تا به دستش برساند. تپش های قلبت تندتر و تندتر می شود. انتظار می کشی و انتظار ...
همه این لحظه های شیرین هر روز یک جور دلت را می برند. یک بار با اخم های زیبا و دوست داشتنی اش، یک بار با لبخند های به یاد ماندنی اش، یک بار هم با بوسه های چیدنی اش.
وقتی لبخند می زند فرصت داری تا در چشمه عشق ش سیراب شوی و وقتی ناز می کند می توانی نازش را بکشی و با عشوه هایش زندگی کنی. وقت بوسه هم که باید سینه چاک دهی و کرور کرور عشق را وارد قلبت کنی.
اینها همه و همه زیبا هستند.
من که جز زیبایی از عشق ندیدم. چه آرام باشد و چه شورانگیز و پرتلاطم.